به همان اندازه که دربرابر دیگران و خطاهایشان بخشنده‌ی خوبی هستم برای خودم و اشتباهاتم آدم نامهربان و کینه‌ای هستم، سخت خودم را می‌بخشم، خیلی سخت. برخی اشتباهات را حتی نباید یک بار هم انجام داد و اگر من مرتکب آن اشتباه شوم بخشش خودم شاید سال‌ها طول بکشد. روحم شده سطل زباله‌ای که مدام اشتباهاتم را داخل آن بالا آورده‌ام. یک دفعه چه شد که من تا این حد نسبت به همه چیز سِر شدم؟ چه شد که انقدر به خودم اجازه‌ی اشتباه کردن‌های بزرگ و غیرقابل بخشش دادم؟ چه شد که تا این حد دربرابر خیلی چیزهایی که نباید بی‌تفاوت می‌شدم، بی تفاوت شدم؟ لعنتی.
درباره این سایت